Grande Amore, aka Nuno Pico, a piques de publicar disco, séntase en Bragas co seu pixama, comendo un iogur de stracciatella mentres escoita Motörhead, e responde a preguntas que tiñamos moitas ganas de facerlle.
Nuno, sentimos que chegaste as nosas vidas fai moi pouco, pero sabemos que levas no mundo da música moitos anos. Cóntanos un pouco que fixo Nuno ata o 2021.
Buf, moitísimas cousas, a verdade. Xusto neste 2021 cúmplense 10 anos dende que empecei a tocar en grupos. Fixemos moitas, moitas cousas. Sempre digo que, a partir de que se formase Oh! Ayatollah a finais de 2015, empezamos a tomarnos máis en serio a música. Pero claro, iso significa que houbo antes diso 4 anos moi punkis de auténtica fantasía. Toquei en varios grupos con amigos meus tanto de Burela (que é de onde son eu), como de Foz e, despois, cando empecei a carreira, de Santiago. Tocábamos versións de clasicazos do rock e do punk, tamén tiñamos temas propios... Recordo os concertos que dábamos nesa época como auténticos atentados, tanto sónicos como de actitude. Pero alégrome moitísimo e síntome moi orgulloso de ter feito iso. Eu opino que os grupos de adolescentes teñen que ser todos o máis caóticos posibles. Bueno, e tamén estaría moi ben que os grupo dos maiores fosen así.
Proxectos nos que currar non che faltan, en que momento decides compaxinalos e ir por solitario como Grande Amore?
É algo que xorde dunha forma moi natural, e que, polo menos ao meu parecer, se compaxina moi facilmente. Canto en Oh! Ayatollah, toco o baixo na banda de Roberto Sobrado... cada proxecto no que estou ten unhas características moi marcadas. Grande Amore responde a unhas inquedanzas que comecei a ter fai un tempo acerca de explorar outros camiños musicais en solitario. Soa moi cursi esta última frase, pero é así. Nace como un xogo, case. Pola ilusión que me facía probar cousas novas.
Fai poco anunciabas o fichaxe por Ernie Producciones e a publicación dun disco (que está a piques de saír). Cóntanos un pouco sobre o novo proxecto, cal é a vibra?
Pois é un disco de rock and roll feito á miña maneira. Quixen facer un disco como os dos grupos que me fascinan, pero adaptado á miña realidade. É dicir, que, adaptándome ao feito de que eu son só unha persoa, e polo tanto teño que recurrir máis á produción electrónica que a tocar instrumentos físicos en directo como tal, tentei que este disco fose como os discos de Black Sabbath, Ilegales ou Los Suaves, que son bandas que me encantan. A produción das cancións, á súa vez, está moi influenciada por Sleaford Mods e DAF, que son dous grupos que, na miña opinión, mesturan mellor que ninguén na historia da música o espírito do rock and roll coa instrumentación e a estrutura dos temas que se fai na electrónica. A partir diso... sinceramente, escoitei tantas veces o disco, que xa non son capaz de emitir ningún xuízo de valor sobre el. A min gústame, e gústame moito. E teño amigos que din que é moi guai. A ver que pasa.
Ortiga, Verto, Mundo Prestigio, somos moi fans de todas as túas colaboracións e temos curiosidade: levas algo escrito por ti co que comezar ou traballades xuntos desde cero? Como surxen estas colaboracións, sempre son amizades?
As colaboracións xorden por amizade, si. Ou, polo menos, a raíz dunha certa afinidade ou simpatía mutua. Quero dicir, en calquera dos tres casos, toda esa xente máis eu fixémonos moi amigos a partir da colaboración. Xa nos coñecíamos e tiñámonos un certo cariño de antes, pero a relación afianzouse moito logo de traballar xuntos. Tanto Ortiga, como Mundo Prestigio e Verto tiñan feitas as súas bases, e logo fixemos un traballo conxunto na parte vocal. Gústame moito a sensación de ter que adaptarme ao estilo doutro grupo, porque me obliga a explorar camiños polos que eu nunca iría en solitario, e logo, curiosamente, aproveito moitísimo iso para os meus temas. É dicir... se non tivese traballado con Mundo Prestigio en "Mundo Nuno", o disco de Grande Amore non sería como é. Téñoo clarísimo, vamos. E o mesmo con Ortiga e Verto. Ese espírito tan directo do pop axúdame a... obligarme a facer letras directas e concisas. Non sei... a verdade é que desfruto moitísimo das colaboracións. Tamén, en parte, porque eu sufro moitísimo facendo as miñas cancións. Doulle voltas a todo a un nivel enfermizo. E, aínda por riba, o proceso de composición adoita ser: "ti só co teu portátil nun local de ensaio frío e con humidade". Non é unha esaxeración isto, é cen por cen así. Entón, claro, quedas un día con Chicho para facer un tema e lévate á raxería de San Marcos e diche que non te ralles, que a letra está moi guai, ou vas cos de Mundo Prestigio ao Burguer King de Oleiros a falar de vídeos míticos de Cañita Brava, ou á casa de Fer e tenche alí feito un té e está todo limpo e ordenado... é outro rollo, a verdade. Pode sonar a broma, pero non. Ó final o que máis mola do mundo é a xente (vale, aquí si que... se isto fose unha entrevista en audio que logo tivésedes que transcribir, poderiades poñer o mítico "risas").
Parece que o final non fai falta ir a Madrid para facer bailar á xente, que opinas do panorama musical galego agora que é tan dificil facer un concerto?
Totalmente de acordo con esa afirmación. Alégrome moitísimo de que existan e faime moitísima ilusión ver como o petan proxectos de espírito pop como Verto ou Ortiga, que poden facer bailar a alguén de Vimianzo falándolle no seu idioma e da súa realidade. Iso é obxectivamente bó para unha comunidade humana: poder identificarse de xeito profundo cos seus referentes artísticos. E non sempre pasa.
Pois, sinceramente, cando vin a pregunta do panorama musical galego, xúrovos que a miña primeira reacción foi: "Mira, aquí fago a mítica de dicir que está todo moi ben, tampouco me rallo moito en explicarme, e ben vale". É que moitas veces, as entrevistas van tan rápido e tes tan pouco tempo para pensar o que queres dicir e como dicilo, que non das... desfrutado de elaborar a resposta. Pero claro, agora estou en pixama na miña casa, comendo un iogur de stracciatella e escoitando Motörhead, e a verdade é que máis cómodo non sei se podo chegar a estar neste mundo, ou sexa que vou estenderme un pouco na resposta:
Creo que, a día de hoxe (obviando o tema COVID e tal) a escena musical galega está nun momento moi curioso. Hai proxectos – os que mencionei antes e algún maís – como Ortiga, Verto, Boyanka Kostova, Sleepy Spice, Tanxugeiras, FO Records... que están chegándolle á xente nova dunha forma incrible. Quizais non encherán nunca Riazor nun concerto, pero aínda así, conectan moi intensamente cunha parte do público xove. Non sei cantas veces pasaría iso na historia da música galega underground, pero, na miña humilde opinión, eu penso que nunca. E por que pasa isto? Antes de nada, porque as cancións deses grupos son boas. Ou igual non, non o sei, tampouco son eu crítico musical nin teño a verdade absoluta, pero, polo menos, son cancións que cumplen a súa función, que é conectar coa xente. Pero penso que hai algo máis de fondo, e é o feito de que, durante anos, estiveron e seguen estando moi presentes no circuito galego proxectos como Terbutalina, Ataque Escampe, Novedades Carminha ou Familia Caamagno, que no seu momento racharon completamente co que se supoñía que debía ser a música galega, a que xéneros debía cinguirse e que mensaxe debía transmitir, e que foron pioneiros neste achegamento popular. Igual isto é unha teoría cutrísima sen ningún fundamento, pero eu, como espectador, nótoo. Levo máis anos indo a concertos como público que como cantante/instrumentista, e, por exemplo, o nacemento de Terbutalina e Familia Caamagno pilloume entre 4º da ESO e 1º de BAC. Flipei cando vin que existía algo así en galego. Flipei a uns niveis que non son capaz de explicar. Se non fose por eles, polos Ataque Escampe, por The Homens, eu non faría música en galego, nin de broma. E, coma min, moita máis xente. E, se non hai xente facendo música en galego, tampouco pode haber xente escoitándoa, obviamente. E xa non só por facer música en galego, senón por facer certa música en concreto. Al otomano se le va la mano de Terbutalina xoga nunha liga moi semellante ao Arabian Mountain dos Black Lips. Baixo o meu punto de vista, se eles non tivesen recorrido toda canta sala de concertos e festival houbo en Galicia durante anos con esta proposta, a xente non estaría tan sensibilizada á hora tanto de producir como de consumir, por exemplo, a Verto.
Perdón polo tochazo. (Perdoado)
Sacaste xunto con Ortiga o bombazo dos Rastreadores. Seis mundos diferentes en forma de cancións, dende Gorillaz ata Gabry Ponte… Cómo surxe a idea de abarcar tanto e ademas facelo ben. Cal tes máis ganas de cantar en directo? Nós estamos desexando gritar bella luce del cuore e sentir que estamos nunha rave dos 2000.
A idea de Los Rastreadores naceu dunha forma moi natural, foi todo moi espontáneo. Chicho e eu pasamos moito tempo xuntos, porque eu curro con el na produción dos seus concertos. A experiencia de facer Acostumbrao (que está no seu disco) foi tan boa que tiñamos ganas de repetir dende facía tempo e, ó final, xurdiu neste momento. Tiñamos claro, á hora de facer este EP, que non queríamos facer "6 Acostumbraos", porque iso sería... bueno, igual era un éxito de escoitas, sabe Dios. Pero, para nós, non sería divertido facer iso, e nesta vida o máis importante é pasalo guai canto máis tempo se poda. É un EP moi ecléctico, porque é un reflexo bastante fiel dos nosos gustos, de como somos nós. Pasámolo moi ben facéndoo, a verdade. Moi, moi ben.
En directo... pois, sinceramente, tárdame moitísimo tocalas todas. Estou doente por dar un concerto. A de Mondo Dolore é a que mellor está funcionando, é a máis hit. A miña favorita é Papando. Iso si, en directo teño moitas ganas de ver como reacciona a xente á de Fiesta Chill, con toda esa tralla.
Sabemos que se todo fose igual do que ti tes pensado saería o Hevi nos billetes de 100, pero a pregunta é, quen gobernaría en Mundo Nuno?
Hevi é Dios. Como todos os que gravamos algunha vez con el o estamos dicindo constantemente, parece que perde forza esa afirmación. Ata haberá xente á que se lle faga repunante só por iso, non? A min pásame, que se vexo moitas entrevistas nas que a peña di que Bad Bunny é o mellor que lle pasou nunca ó mundo, ó final cóllolle noxo a Bad Bunny dunha forma totalmente inxustificada. O caso... que non somos conscientes da sorte que temos de que exista Hevi.
E quen gobernaría nun posible "Mundo Nuno"? David Vidal. Outro xenio. Hai horas e horas de material deste home en Youtube que son ambrosía pura. Ademais, é un tipo que non fai máis que ascender equipos, e dá igual, bótano sempre a final de tempada. Ou sexa, cumple sobradamente o traballo para o que o contratan, e bótano! Iso é moi post-punk.
Facemos un paréntesis:, na túa experiencia como dj, que canción odiabas poñer pero sempre te pedían, e cal poñías sempre aínda que ninguén a bailase?
Unha canción que sempre me pedían... Otro Trago Remix, esa non a aguanto. Mira que son unha esponxa para os hits, eh. É raro que non me acaben gustando. Pero con esa non podo, sinceramente. E unha que poñía sempre aínda que non lle gustase a ninguén... houbo unha época alí no Floows na que tiñamos que pechar Ana (que era a camareira) e eu. E, sendo como somos os dous, bastante pouco capaces de impoñernos para botar á xente e tal... deseñei un sistema que, a verdade, quedoume efectivo: a partir de certa hora, poñía Sabbath Bloody Sabbath, de Black Sabbath, e, acto seguido, Everyday Is Like Sunday, de Morrissey. Para min, dous himnos. Para o noso público, non tanto. Non fallaban nunca. Baleirábase o local.
Na super producción dos rastreadores contas que por uns segundos foches un máis dos Hives, sabemos que é dificil superar iso pero seguro que tes algunha outra situacion surealista de festivais ou bolos.
Si, ho! Outra cousa non, pero situacións surrealistas... chamo por elas, a verdade. A maioría de cousas que me pasan son moi surrealistas, e alégrome de que así sexa.
Isto que vou contar non é unha anécdota en concreto (se queredes facemos un Twitch ou algo un día falando de anécdotas de concertos e festivais, eh. Es mi tema esto), pero o caso é que o meu amigo Dani e eu, a partir da corentena, fomos creando nas nosas cabezas unha mitoloxía composta de recordos reais e un pouco de realismo máxico que aportamos de creación propia, e, a día de hoxe, referímonos ao Sábado do Armadiña coma quen fala de Woodstock ou da chegada do ser humano á Lúa ou así. Non nos referimos a ningún ano en concreto, senón a todos os que fomos. O Armadiña é a hostia. Xunto co Osa do Mar de Burela, os meus dous festivais favoritos do mundo. Rara vez o pasei mellor que aí. O que mola do Sábado do Armadiña é que se crea aí unha enerxía de destrucción no meu grupo de amigos que é xenial e moi pura, porque non depende nin de drogarnos nin de pelearnos con ninguén nin nada (que a tope con todo iso, non o critico nin moito menos, pero póñoo por exemplo do que a xente adoita entender por "destrución"), pero aínda así é a forza destrutiva máis grande que eu creo que existe no Universo. Ó mellor, chega un punto no que eu xa só falo a berros e imitando un acento arxentino que me sae fatal e ninguén entende; insulto á xente pero con insultos lixeiros e moi ó lonxe, para que tampouco lles sente mal, que non mola cortarlle o rollo á peña cando o están pasando ben; nunha panaderia que hai alí na praza na que se fan os concertos, unha vez empecei a finxir que me daba un ataque de risa con ese acento arxentino, e a xente flipaba tanto que acabei chorando da risa, pero de verdade, e logo xa non daba parado de chorar, entón parecía que nese momento a miña vida era unha especie de performance sobre a ansiedade; unha vez estando en primeira fila dos concertos, saquei un calcetín, mastiqueino, e logo tirello a Torres, o baixista de Terbutalina; Dani e eu puxémonos a berrar como auténticos tolos a canción Castromil de Familia Caamagno por riba de absolutamente todas as cancións que soaban nos concertos; xa de volta na acampada, ofrecéronme MD e contesteille moi borde a esa persoa, non polo ofrecemento, senón para que me deixase acabar de ver en paz ese vídeo de David Vidal que tiña a medias... como boto de menos o Sábado do Armadiña. Das cousas que máis boto de menos do mundo, sinceramente.
Con Oh! Ayatollah sacachedes todos.xuntos.unidos.sempre que vaticinaba a fin do mundo. Como foi a vosa reacción ao ver que pouco despois de gravala o mundo parecía que ía rematar?
Flipamos, a verdade. É que, ademais, a letra esa naceu a partir dunha paranoia que me entrou un día falando co meu amigo Xaime Miranda no Festival de Cans, en 2019. Empezamos a darlle voltas ao tema de que a pirámide de poboación está moi invertida (isto foi así, fóra coñas), que xa non nacen nenos nin nada, que dentro de 30 anos non vai haber Galicia porque non van quedar galegos... e unha cousa levou á outra. Que desa conversación de zumbados saíse unha letra que parece que profetizou a realidade do mundo en 2020... Pois, sinceramente, paréceme lóxico todo. O mundo é unha movida moi rara. Pasan cousas extrañísmas. Igual aquel día en Cans me posuíu algún espírito ancestral destes ou algo. Xa molaba.
Portada de "Esta pena que a veces teño", que sairá o próximo 25 de marzo.
Xa que es o último romántico, recoméndanos unha canción para papar, unha para bailar e outra para chorar.
A tope con isto. A ver:
– Canción para papar: Abre la puerta, de Triana.
– Canción para bailar: Bailo fatal. Non me gusta nada bailar. Non é que non me guste, pero buf, véxome aí nunha discoteca e... prefiro que me parta un raio antes de poñerme a bailar diante de non sei cantos descoñecidos. Para min, a canción de baile por excelencia é The Rockafeller Skank de Fatboy Slim, que no seu momento arrasaba nas pistas de baile, pero dá a impresión de que foi feita por un punki de 17 anos cuxo mellor amigo é un robot, ou algo así. Encántame a música de baile cando ten un compoñente de violencia.
– Canción para chorar: Aínda que son o campeón do mundo de laiarme, cóstame moito chorar como tal. Non sei que canción pode estar ben para iso... quizais Time de Pachanga Boys. Pero para chorar en plan ben, de emoción por estar vivo e todo.